شب نوزدهم رمضان امسال، شب دردناکی است! شب باز شدن زخم دل، شبی که تفاوت امت ها، مظلومیت امام ها را به رخ می کشد…. شبی که دل تاریخ را دوباره داغ می زند… آن هم به خاطر دو کلمه:

تقابل امت ها!

امشب، شب نوزدهم رمضان سال 1397 ، شبِ عجیبی است…..:

این طرف:

14 خرداد 68، امت در عزای ملکوتی شدن مردی از فرزندان علی(ع)! گریه می کنند، در ماتم مردی که معصوم نبود اما نائب امام بود به سر می زنند، در سوگ مردی که تنها علی وار زندگی کرد ولی خودِ علی(ع) نبود، ناله سر می دهند، و در عشق سوزان مردی که بازندگی اش تنها گوشه ای از علی(ع) را به نمایش گذاشت، می سوزند….

آن طرف:

امامی که معصوم است و غریب! برخلاف آنکه باید فدائیان دیدارش جلوی خانه صف کشیده باشند تا برای لحظه ای چهره مهتاب را ببینند اما او تنها به مسجد می رود….، او امام است، معصوم است، آیینه تمام نمای پیامبر و پسر عموی اوست، او جانشین محمد(ص) است اما…. غریب و تنها! امتی ندارد که از شوق دیدارش گریه کنند، امتی ندارد تا در سوگش شهر را آشوب کنند، کسی برای تشیعش نیامده و چه بهتر! چون تشیع کنندگان ظاهری، عاشقان نیستند و اگر می آمدند وای از فاجعه! او غریب دفن می شود همچون درّنبی(دخت پیامبر)….بمیرم برای امامی که عاشقان واقعی نداشت تا تشیعش کنند……

او امامی است که امتی نداشت تا قیام کند…اما فرزندی دارد که جهانی را به انقلاب واداشت….او روح خدایی خود را در فرزندش دمید تا روح الله شود….او غریب ماند و سکوت کرد تا شیعه باقی بماند و جهانی را به تلاطم اندازد….

حال، هردو رفته اند و این تکلیف عظیم را بر دوش کسی نهاده اند که همنام علی(ع) است، همرنگ روح الله! ساده زیستی علی(ع) را دارد و فدائیان خمینی(ره) را، او از سلاله زهرا(س) است، فرزند علی(ع) است و تربیت شده خمینی(ره)، او هم نام امامی است و نائب امامی دیگر…

نگذاریم امام عشق، امام خامنه ای(دامت برکاته) چون رستگار شبِ قدر ، غریب شود….همچون عاشقانِ شهیدِ امام خمینی(ره) ، پروانه شویم و بسوزیم تا اماممان تنها نشود….

یادمان باشد:     #ما_اهل_کوفه_نیستیم_علی(ع)_تنها_بماند…..